2.Kasım.2013

İnsanın herşeyi olupta mutlu olmayı bilmemesi nedendir acaba? Yaa geçmişi geçmişte bırakmak bu kadar zor mu? Şu bilinç altı ne menem şeymiş be kardeşim.Doyumsuz mu insanlar anlamıyorum ki.Hep yukarı hep yukarı.Hayatında kaç kere sevdiğin için kendi çıkarını düşünmeden birşey yaptın? Nefsini, kendini araya katmadan yaptığın birşey var mı, bir sorgula kendini.Sonra suçla, izin veriyorum.Sonra suçla.Ooof ne zor fedakarlığı bilmeyen insanlarla yaşamak.Almaya alışkın insanlarla uğraşmak.Evet biliyorum hayatın kendisi bu, zaten ben asıl onlarla yaşamak zorunda olan insanlara acıyorum.

Geçen gün bir yapı marketin yakınında 15-16 katlı binanın tepesine bir adam çıkmış, 35li yaşlarda, aşağıda yığınla insan, ellerde cep telefonu, hayali atlarsa anı yakalamak, tık rekoru yada beğeni toplamak, adını duyurmak.Epey bir giremedik park yerine,yol insan dolu, cam açık sesleri geliyor diyor ki; "Hadi kardeşim atlayacaksan atla, işimiz gücümüz var" Adam yukarıda bir uca geliyor, bir geri kaçıyor, kolunu suratına kapatmış hüngür hüngür ağlıyor :(  Sevgilisi terketti diye oradaysa kafasız der geçerim, ama evine ekmek götüremeyen bide üstüne yığınla borç kalmış biriyse o zaman içimde fırtınalar kopuyor işte." Komşusu açken tok yatan bizden değildir." buyuruluyor hadis-i şerifte ama biz ekmekleri çöpe atan bir ümmetiz, orasıda apayrı bir konu.

Doyumsuz olmayalım yaa..Bir an sonrasının bizim için yada yanımızdakiler için olmayacağını düşünelim, kızgınlık anında bakış açımızı değiştirmeye çalışalım.Biraz pozitif olma ışıkları yanabilir mi acaba hayatımızda..? Azıcık…